وقتی اول دبیرستان بودم یه بار که رفته بودم پای تخته ، معلم ریاضیم دفترم رو دید که یه چیز ساده ای رو اشتباه نوشته بودم عصبانی شد گفت این چیه؟ بی شعور ، نفهم ، این چیه؟ و دفتر رو به سمتم پرت کرد. گفت احمق این چه وضع؟ چرا درس نمیخونی؟ حرف خوبی که بهم زد و هنوز یادمه این بود که گفت یا برو درست رو قشنگ و خوب بخون تا به جایی برسی با کلاً ولش کن برو سر کار که حداقل یه چیزی یاد بگیری به درد آینده ات بخوره مجبور نشی بعد از چند سال که درس خوندی بری توی کارخونه کارگری کنی ،یا حداقل پولی داشته باشی. الان بعد از این همه سال حالا فهمیدم که معلمم چی میگفت ! چرا ما نباید از تجربیات دیگران استفاده کنیم؟ چرا همیشه باید یه بلایی یا اتفاقی سرمون بیاد تا بفهمیم چه اشتباهی کردیم؟ وقتی امدم رشته ی کامپیوتر حالا فهمیدم که درس بدرد نمیخوره. اونم این مدارس کشور. گفتم حالا که من دیپلم رو بگیرم چی میشه؟ چه سودی داره؟ هیچی!
آخرش بیکارم ، تازه همه چی ام یادم میره ، این هیچی من خودم به برنامه نویسی علاقه دارم وقتی میرم مدرسه یا فوقش دانشگاه درس هایی رو میخونم که ربطی به چیزی که دوست دارم نداره . اینا هیچی بچه ها میگفتن برنامه نویسی هم که یاد میدن درست و حسابی نیست یعنی یه نفر که میره رشته ی برنامه نویسی اصلا برنامه نویس نمیشه . باید خودش تلاش کنه باید خودش بره دنبالش نباید متکی به کتاب ها و گفته های استاد باشه . همه اش باید وقتت رو تلف کنی که این درس رو پاس کنی که یه نمره بیاری به فکر این نیستی چیزی یاد بگیری . اگه میری مهندسی مکانیک میشی حتما باید بری توی اون مدت یا بعدش شاگردی کنی . اینه که میگم درس توی این مدارس وقت تلف کنه است. بدبختی اینه که بیخودی به این مدارک اعتبار میدن ولی واقعیتش بدرد نمیخوره. کاش یه روزی بشه این سیستم نمره دهی از مدارس و دانشگاه ها حذف بشه و به جاش از بچه ها یه پروژه یا مقاله ی درست و حسابی برای گرفتن مدرک بخوان.