حسین (ع) بیشتر از آب تشنه لبیک بود ، افسوس که بجای افکارش زخمهای تنش را نشانمان دادند...و بزرگترین دردش را بی آبی نامیدند .(دکتر شریعتی)
این سخن زیبای دکتر شریعتی است و من نظرم را می خواهم در مورد این سخن بگویم.
من احساس می کنم خیلی ها از واقعیت این سخن دورند.خیلی ها رو که می بینید سال ها خادم امام حسین (ع) بودند و سال ها در هیئت ها برای امام حسین (ع) سینه زدند و گریه کردن بدون اینکه ذره ای به دلیل قیام امام حسین (ع) فکر کرده باشند اصلا برایشان مهم نیست که امر به معروف کنند.جدای از این حرف ها گناه هم می کنند از اون ور در هیئت ها سینه می زنند و گریه می کنند و از ان ور کلاهبرداری می کنند مال مردم را بالا می کشند تهمت می زنند دروغ می گویند و خیلی کارهای دیگر. این نشان می دهد که آنها دلیل قیام امام حسین (ع) را درک نکردند. و فقط از روی عادت و تقلیدی برای امام حسین (ع) عزاداری می کنند. شاید هم حق داشته باشند اگر در هیئت ها دیده باشید مداحان برای استقبال بیشتر از عزاداریشان بیشتر به جای سخن از دلیل قیام امام حسین (ع) از نحوه ی به شهادت رسیدن ایشان سخن می گویند.مهم نیست که ما قمه بزنیم یا محکم سینه بزنیم و یا حتماْ گریه کنیم مهم این است که دلیل قیام امام حسین (ع) را بفهمیم. امام حسین (ع) تا پای جان ایستاد و خود و اقوامش را در این راه فدا کرد ولی ذلت و خواری را تحمل نکرد. این جواب آنهایی که خود را شیعه ی امام حسین (ع) می دانند ولی در مقابل زورگویی های غرب تن به سازش می دهند .
امام خمینی (ره) فرمودند: باید آن بعد سیاسی کربلا را برای مردم بیان کرد.